کد مطلب:152180 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:184
شکایت شیخ هادی حائری شیرازی به حضرت ابوالفضل
مرحوم آیة الله آقای حاج شیخ هادی حائری شیرازی، فرزند مرحوم ملا امین شیرازی - یكی از عالمان وارسته و متقی كربلای معلی - در سال 1308 هجری قمری متولد شده بود. ایشان مدتها در حوزه ی علمیه ی نجف اشرف و كربلا به تحصیل و سپس به تدریس سطوح عالیه اشتغال داشت و در جمع حضرات آیات عظام میرزا مهدی شیرازی، حاج شیخ یوسف بیارجمندی، حاج شیخ محمدرضا اصفهانی و دیگران، از مشاوران نزدیك و خواص اصحاب فقیه زاهد، مرحوم آیة الله العظمی حاج آقای حسین طباطبائی قمی قدس سره محسوب می شد. فرزند ایشان آقای حاج محمد حسن - كه اكنون یكی از بازاریان تهران است - جریان زیر را به نقل از مادرشان بازگو نموده است:
منزل مرحوم والد سابقا در «محله ی جیه» در كوچه ای پشت «مدرسه ی الخدیجة الكبری علیهاالسلام» در خیابان سر سدر قرار داشت. روزی جمعی از اشرار وابسته به یكی از خاندانهای معروف، كه حرمت علم را نمی شناختند و از درك منزلت عالمان عاجز و بیگانه بودند، در راه خانه متعرض مرحوم والد می شوند و به ایشان جسارت و بی ادبی روا می دارند، تا آنجا كه عمامه ی ایشان از سر مبارك بر زمین می افتد!
پدرم با ناراحتی تمام به منزل می رود و دوباره عمامه را به سر می پیچد و از منزل خارج می شود. آنان به گمان اینكه او قصد شكایت به كلانتری دارد، دیگر بار راه را بر او سد می كنند و مقصدش را می پرسند. پدرم می گوید: خیر، من تنها به حرم حضرت اباالفضل العباس علیه السلام می روم. آن بی معرفت ها قضیه را سبك انگاشته و راه را باز می كنند و ایشان به طرف حرم مطهر، رهسپار می گردند و پس از عرض حال، به منزل باز می گردند.
در همان شب یكی از جوانان آنان خاندان، بدون آنكه سابقه ی بیماری داشته باشد، ناگهان گرفتار مرگ می شود. فردای آن روز، هنوز از كار تجهیز او كاملا فارغ نشده بودند كه باز هم مرگ سراغ جوانی دیگر از ایشان می آید، و روز سوم هم...
بالاخره عاقلان قوم بالاتفاق جمع می شوند و به منزل مرحوم حاج شیخ هادی قدس سره می آیند، و ضمن گریه و زاری، به دست و پای ایشان می افتند و طلب حلالیت و كسب رضایت می كنند، و می گویند: «مگر شما می خواهید همه ی خانه های ما را تاریك كنید؟» ایشان در پاسخ می گوید: من فقط خدمت آقا عرض حال كردم و بس! و درخواست انجام كار معینی نكردم و آن را به خود آقا واگذار كردم.
سرانجام با انجام عذرخواهی، جریان مرگ و میرها خاتمه می یابد.
آن بزرگوار در سال 1364 هجری قمری دار فانی را وداع گفتند و در صحن مطهر
حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام مدفون شدند.
منزل مرحوم والد سابقا در «محله ی جیه» در كوچه ای پشت «مدرسه ی الخدیجة الكبری علیهاالسلام» در خیابان سر سدر قرار داشت. روزی جمعی از اشرار وابسته به یكی از خاندانهای معروف، كه حرمت علم را نمی شناختند و از درك منزلت عالمان عاجز و بیگانه بودند، در راه خانه متعرض مرحوم والد می شوند و به ایشان جسارت و بی ادبی روا می دارند، تا آنجا كه عمامه ی ایشان از سر مبارك بر زمین می افتد!
پدرم با ناراحتی تمام به منزل می رود و دوباره عمامه را به سر می پیچد و از منزل خارج می شود. آنان به گمان اینكه او قصد شكایت به كلانتری دارد، دیگر بار راه را بر او سد می كنند و مقصدش را می پرسند. پدرم می گوید: خیر، من تنها به حرم حضرت اباالفضل العباس علیه السلام می روم. آن بی معرفت ها قضیه را سبك انگاشته و راه را باز می كنند و ایشان به طرف حرم مطهر، رهسپار می گردند و پس از عرض حال، به منزل باز می گردند.
در همان شب یكی از جوانان آنان خاندان، بدون آنكه سابقه ی بیماری داشته باشد، ناگهان گرفتار مرگ می شود. فردای آن روز، هنوز از كار تجهیز او كاملا فارغ نشده بودند كه باز هم مرگ سراغ جوانی دیگر از ایشان می آید، و روز سوم هم...
بالاخره عاقلان قوم بالاتفاق جمع می شوند و به منزل مرحوم حاج شیخ هادی قدس سره می آیند، و ضمن گریه و زاری، به دست و پای ایشان می افتند و طلب حلالیت و كسب رضایت می كنند، و می گویند: «مگر شما می خواهید همه ی خانه های ما را تاریك كنید؟» ایشان در پاسخ می گوید: من فقط خدمت آقا عرض حال كردم و بس! و درخواست انجام كار معینی نكردم و آن را به خود آقا واگذار كردم.
سرانجام با انجام عذرخواهی، جریان مرگ و میرها خاتمه می یابد.
آن بزرگوار در سال 1364 هجری قمری دار فانی را وداع گفتند و در صحن مطهر
حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام مدفون شدند.